Apokryfy Nowego Testamentu cz. 1 i 2

Z przedmowy

  Liczba znanych apokryfów Nowego Testamentu ciągle wzrasta. Są one bardzo pożyteczne tak dla patrologów, jak i dla historyków i hiblistów. Jest rzeczą oczywistą, że nie wszystkie apokryfy mają tę samą wartość: wzrasta ona zazwyczaj w miarę ich starożytności. By przytoczyć tylko jeden przykład, podajmy tu utwór Narodziny Maryi, zwany Protoewangelią Jakuba, odkryty ostatnio również i na papirusie Bodrner V; apokryf ten sięga, jak się zdaje, początków II w. i jest dziełem judeochrześcijan. Rozumie się, że nie wszystko można określić jako bezwartościowe w tym apokryfie, który podaje imiona rodziców Maryi, to jest Joachima i Anny oraz jako pierwszy mówi o ofiarowaniu Maryi, jeszcze dziecka, w świątyni. Jest on odległy zaledwie o wiek od przepowiadania apostolskiego; mógł więc zaczerpnąć te dane ze świeżej jeszcze i wiarogodnej tradycji.

Zdarza się również, że w apokryfach można się doszukać ewolucji niektórych dogmatów — nie oficjalnej oczywiście i nie zawsze ortodoksyjnej — jak to ma miejsce w związku z nauką o Trójcy Świętej. Zdarza się również, że w apokryfach znajdujemy interesujące aluzje do sposobu myślenia i obyczajów wziętych ze środowiska pogańskiego; dostarczają więc apokryfy materiału do studium nad „Antike und Christentum”.


Ignacio Ortiz de Urbina S. I.

Profesor Papieskiego Instytutu Orientalnego w Rzymie