Stachu jego kobiety i jego dzieci

Stanisław Przybyszewski — „smutny szatan”, inspirator zła czy „człowiek o ewangelicznej dobroci i gołębim sercu”? Ofiara dziedziczności czy własnych zaprogramowanych chuci?... Budził najbardziej skrajne uczucia, i to nie tylko za życia, ałe i po śmierci. Był wielbiony i krytykowany, szokował i prowokował, hipnotyzował „mefistofelicznym wyglądem”, demonicznym szeptem, niezwykłą ekspresją rąk i ruchów ciała; niektórzy byli nawet skłonni przysiąc, że bije od „jego twarzy łuna, a z falujących włosów czupryny i brody idzie lśnienie nadnaturalne”.
STACHU — tak nazywany był przez bliskich — szczególny urok rzucał na kobiety, fascynował je i przyciągał.

Kochały się w nim:

DAGNY JUEL — „zbłąkana gwiazda” — wymykająca się wszelkim konwencjonalnym ocenom uduchowiona norweska piękność, która zginęła z ręki księcia Władysława Emeryka.

MARTA FOERDER — córka szynkarza z Wągrowca — „poduszka pod zmęczoną głowę”, bezwzględnie mu oddana, którą doprowadził do samobójczej śmierci.

JADWIGA KASPROWICZOWA — marzycielska i egzaltowana, ictórej gwałtowne uczucie podniecało go jak narkotyk...

ANIELA PAJĄKÓWNA — piękna, jasna, dobra, ofiarna i czuwająca nad potrzebami „smutnego szatana”, matka przyszłej pisarki, autorki Sprawy Dantona — Stanisławy Przybyszewskiej.